past participants



DSR 1 Paul Bogaers

9 oktober 2009 in Extrapool, Nijmegen

15 oktober 2009 in DE PLAYER, Rotterdam
DSR2 Jan Van Den Dobbelsteen
13 november 2009 in Extrapool, Nijmegen 

19 november 2009 in your-space, Kanaalstraat 8, Eindhoven 

DSR3 Wim Verhoeven
11 december 2009 in Extrapool, Nijmegen
17 december 2009 in DE PLAYER, Rotterdam
DSR4 Peter Fengler
5 februari 2010 in Extrapool, Nijmegen

11 februari 2010 in your-space/Van Abbemuseum, Eindhoven
DSR5 Raoul Teulings
12 maart 2010 in Extrapool, Nijmegen

18 maart 2010 in DE PLAYER, Rotterdam
DSR6 Erik Hagoort
9 april 2010 in Extrapool, Nijmegen 

15 april 2010 in your-space/Van Abbemuseum, Eindhoven
DSR7 Marc Geerards
28 mei 2010 in Extrapool, Nijmegen 

3 juni 2010 in your-space/Van Abbemuseum, Eindhoven
DSR8 Phil Milstein (USA)
11 juni 2010 in Extrapool, Nijmegen 

12 juni 2010 in DE PLAYER, Rotterdam
DSR9 Wim Langenhoff
9 juli 2010 in Extrapool, Nijmegen 
later in juli 2010 in DE PLAYER, Rotterdam
DSR10 Keiko Sato
8 oktober 2010 in Extrapool, Nijmegen 

14 oktober 2010 in your-space/Van Abbemuseum, Eindhoven
DSR11 Inari Salmivaara

17 december 2010 in Extrapool, Nijmegen 

23 december 2010 in your-space/Van Abbemuseum, Eindhoven



Erik ontmoet Ronald en Nico.

Een dialoog voorafgaand van de spreekselreeks... zie reacties

8 opmerkingen:

  1. Erik Hagoort1/4/10 22:18

    Ha Ronald,
    dat was een goed gesprek gisteren!
    Dat ik zonder morren instemde met je voorstel om tijdens ons gesprek in Extrapool het publiek ook naar 'ontmoetingskunst' te laten KIJKEN, verbaasde me achteraf. Nu ben ik op zoek naar geschikte foto's. Dat is nieuw voor me. Ik heb tot op heden geen beeldmateriaal gebruikt bij lezingen over dit onderwerp. Ik wil dat de crux van 'ontmoetingskunst' naar voren komt.
    Er is iets dat deze kunstprojecten gemeen hebben: kunstenaars en deelnemers kunnen niet zonder elkaar, zij komen elkaar tegen. Er kan beeld aan te pas komen, in welke vorm dan ook, maar wat zich tussen de deelnemers afspeelt, staat centraal. Het draait om de ontmoetingen. Als een foto wordt getoond waarop we een boot op een meer zien dobberen, dan staat de voorstelling centraal. Dan denken we al snel dat er een happening gaande was, of een performance. Als we geen beeldmateriaal krijgen aangereikt en verteld krijgen dat politici, buurtbewoners, hulpverleners en drugsverslaafden op een boot met elkaar in retraite zijn gegaan, dan wordt duidelijk dat er daadwerkelijk ontmoetingen plaatsvonden. Dan raken we geïnteresseerd in wat er bij deze ontmoetingen op het spel stond.
    Jij echter wijst er terecht op dat foto's of films van 'ontmoetingskunst' toch veel kunnen zeggen. Je hebt gelijk. Beeld kan duidelijk maken in welke situatie en onder welke voorwaarden men elkaar tegenkwam. Was het een luxe cruiseschip of een rondvaartboot? Hadden de deelnemers zich erop gekleed, of waren ze zo van het werk of de straat geplukt en op de boot gezet?
    Kortom, hoe kunnen we KIJKEN naar 'ontmoetingskunst'?
    Groeten, Erik.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ronald Saeijs2/4/10 22:38

    Hallo Erik,

    jouw vraag naar het KIJKEN zet mij weer aan het denken, en ik gebruik maar even mijn eigen ervaringen om in mijn gedachten verder te komen:

    In ontmoetingskunst is het vooral te doen om wat zich tussen de deelnemers afspeelt. Sinds 2007 heb ik zelf een aantal projecten gedaan waarin het mij ook daarom te doen was.
    Mijn eerste project speelde zich af op straat: vier middagen 'stilstaand fietsen' op een ouderwets simpele hometrainer, op één en dezelfde plek, voor een gebouw met 'commerciële ruimtes' en appartementen.
    Ik had toen ware ontmoetingen--korte, soms langere, gesprekjes met voorbijgangers, maar ook met bewoners, en zelfs met iemand die speciaal uit haar kantoor naar mij toekwam nadat ze mij alle dagen van daaruit gezien had.
    Voor mij waren de ontmoetingen de kern, en het project was in dat opzicht geslaagd, want ik had de plek juist gekozen omdat ik die leeg en onpersoonlijk vond.
    Maar... na afloop stelde ik vast dat ik de geest van die ontmoetingen maar moeilijk aan anderen kon overdragen.
    Ik had aantekeningen van elk gesprekje in een boekje (al fietsend na afloop geschreven), en mijn vriendin was een keer langsgekomen en had foto's gemaakt, o.a. van een ontmoeting die op dat moment gaande was.
    Al met al had ik na afloop wel beelden, maar ze waren of eenzijdig (mijn aantekeningen) of van buitenaf (de foto's).

    Die eerste ervaring illustreert een beetje wat jij ook schreef: de beelden missen de essentie van de ontmoetingen, maar ze geven wel een idee van de context en de randvoorwaarden van die ontmoeting (en dat kunnen de beelden beter dan mijn woorden hierboven).

    Als kunstenaar was ik niet tevreden met die uitkomst, en ik denk dat ik in mijn projecten op zoek ben naar een manier om meer van de geest van de ontmoeting in beeld te brengen.
    Ik kan niet zeggen dat ik het al kan, maar ik heb wel een strategie om het te proberen: ik probeer nu werk (beeld in ruime zin) te maken waarin je kunt zien dat er beeldbijdragen van meerdere deelnemers zijn die voortvloeien uit een ontmoeting.
    In mijn project bij de politie doe ik dat in een installatie waarin beeld- en woordmateriaal uit ontmoetingen voortkomt. Je zult het wel zien in ons gesprek in Extrapool...

    Overigens ben ik benieuwd wat voor foto's jij zult gebruiken. Nu ik nog even nalees wat ik hierboven schreef valt mij op dat ik het had over de 'geest' van een ontmoeting. Ik vraag me af hoe de betreffende ontmoetingskunstenaars daarmee omgaan? Willen ze die geest na afloop van de ontmoeting nog aan anderen doorgeven (en hoe dan, met foto's of anderszins)? En--die vraag is nog veel elementairder: willen ze die geest ook vormgeven? Of is dat juist de kern van waarlijk ontmoeten: dat je dat als deelnemer (en dus als kunstenaar) zelf/alleen niet kunt?

    Groeten, ronald.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Erik Hagoort5/4/10 21:37

    Hallo Ronald,

    Ware ontmoetingen. Waarlijk ontmoeten. Wat bedoel je daar precies mee? 'Fietsen' op een hometrainer op de openbare weg heeft eerder iets gekunstelds dan iets waarachtigs, zou ik denken. Toch komen er 'ware ontmoetingen' uit voort, stel je. Hoe werkt dat?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ronald Saeijs5/4/10 22:28

    Hallo Erik,

    Ik denk dat het mij bij 'ware ontmoeting' vooral gaat om het feit dat er geen doel was, en geen gewenste uitkomst.
    Zeker, dat ik stilstaand fietste maakte dat ik mij (kunstmatig) anders gedroeg dan anderen, maar elk van die anderen was in zijn/haar gedragingen op de keper beschouwd ook weer uniek.
    Zoals ik alle gelegenheid had om van al die mensen op straat te zien hoe anders ze één voor één waren, zo hadden zij die gelegenheid andersom ook.
    En elke keer wanneer iemand contact maakte (van een knikje of een simpele kwinkslag tot een uitgebreid gesprek) ervoer ik dat als een poging om een verbinding tot stand te brengen tussen mij en die ander--een verbinding die, als het ware, het anderszijn wilde overbruggen.
    Natuurlijk, onder deze omstandigheden kon zo'n verbinding--tussen mij en die ander--niet heel diep gaan, maar toch: de wil tot verbinding was er (bij vrijwel iedereen) en zelfs de minste en geringste interactie kon die overbrengen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Erik Hagoort6/4/10 10:52

    Hallo Ronald,

    aha, 'de wil tot verbinding'. Een kunstliefhebber zei mij eens dat hij daar nu juist zo'n 'last' van heeft, van die behoefte onder sommige kunstenaars om contact te maken met het publiek. Aan een schilderij of een beeld kun je schouderophalend voorbijgaan. Het staat je vrij er aandacht aan te besteden. Die vrijheid wordt minder wanneer een kunstenaar je uitnodigt ergens aan deel te nemen of iets doet dat je niet onverschillig laat. Dat is natuurlijk negatief bekeken van die kennis van me. Klaarblijkelijk is er ook 'publiek' dat het wel prettig vindt om deel te nemen. Hoe nieuwsgieriger de kunstenaar naar zijn publiek, hoe groter de kans dat iemand wil deelnemen?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ronald Saeijs8/4/10 09:01

    Hallo Erik,

    Het is een interessant punt, dat van jouw kennis.
    Zoals jij het zegt: de vrijheid wordt minder wanneer een kunstenaar je uitnodigt ergens aan deel te nemen of iets doet dat je niet onverschillig laat.
    Eerst even toegepast op mijn voorbeeld: in mijn geval was ik op straat aan het fietsen, maar ik nam zelf geen initiatief tot contact.
    Wel deed ik iets dat anderen kennelijk niet onverschillig liet (zelfs wie voorbijliep en geen contact maakte maar mij wel opgemerkt had, had vaak--zo meende ik te zien--moeite om een houding te bepalen).
    Inmiddels ben ik in andere projecten wel verder gegaan: ik ben daarin wel op mensen toegegaan en heb ze ergens naar/om gevraagd (op straat, in een stadhuis, bij de politie).
    Daarbij was het overigens wel steeds duidelijk dat ik dat als kunstenaar deed.
    Is het omdat ik zo graag contact wil met een publiek, is het uit nieuwsgierigheid naar dat publiek? Ik denk dat er meer aan de hand is:

    Ik ben benieuwd naar iets dat zich moeilijk laat vangen, n.l. naar wat het is dat mensen onderling (een ander en ik, anderen onderling) kunnen delen.
    Welke ideeën--over wat er zoal in de wereld is--hebben we gemeenschappelijk, of kunnen/willen we aan elkaar doorgeven?
    En... hoe doen we dat, dagdagelijks, zonder er bij stil te staan?
    Het gaat me daarbij niet eens zozeer om wat die ideeën allemaal zijn, maar vooral om de mate en aard van die 'gemeenschappelijkheid'.
    Als ik daar als kunstenaar a.h.w. een schijnwerper op wil richten, hoe zou ik dat beter kunnen doen dan door situaties te creeëren waarin 'gemeenschappelijkheid' actief onderzocht wordt?
    Mij lijkt dat zo'n soort 'actief onderzoeken' bij uitstek bij ontmoetingen plaatsvindt.

    Van 'de wil tot verbinding' kom ik zo op de 'wil tot het onderzoeken van de verbinding'.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Erik Hagoort12/4/10 12:38

    Hallo Ronald,

    het was een boeiende avond, afgelopen vrijdag in Extrapool. Spannend om met zo'n betrokken groep verder te komen met nadenken (en vooral met vragen stellen) over ontmoeten en de kunst!
    Een van de (vele) onderwerpen die ter sprake kwamen: de verhouding tussen beeld en ontmoeting. Eerder zei je het gebrek aan aandacht voor beeld een manco te vinden van veel relationele kunst. Dialoog, daar komt het vaak op neer. Praten.
    Jij wil juist ontmoeten met of via beeld. Niet om de dialoog te illustreren of te verbeelden maar om door middel van beeld de respons te verdiepen of te verdichten. Toen iemand vroeg wat je daar precies mee bedoelde, bleek dat knap lastig om uit te leggen. Misschien kan dat alleen door het werk te bekijken dat je nu bij de politie in Den Bosch laat zien.
    Ben benieuwd wat de respons is daar!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ha Erik,

    helaas heb ik je Spreekselreeks gemist omdat ik in China was.

    ik had ook graag gekeken naar een filmportret van Erik Hagoort in deze blog. Deze portretjes zijn een belangrijk onderdeel van ontmoeten.
    Gesproken over ontmoeten via beeld...!
    zeker ook met het oog op een gedocumenteerde terugblik op deze serie, in een later stadium, als er een mooi uitgegeven document over uitgegeven gaat worden...een document waarin alle spreekselsprekers
    in een treffend kort portret belicht worden.
    ik vind het jammer dat deze kans niet benut is in jouw geval.
    waarom eigenlijk niet?

    hartelijke groeten en tot spreeks!

    Danielle

    BeantwoordenVerwijderen